Fish River Canyon: Wandeldagboek
De start: geen probleem nie
We parkeren onze terreinwagen op de camping in Ai-Ais aan het eindpunt van de canyon. Van hieruit rijden we met een shuttlejeep van de parkrangers naar het startpunt in Hobas. Zo vroeg in de ochtend is het nog pikkedonker en het is ijskoud in de open jeep. Bij de ochtendschemering zien we de eerste dieren: zebra’s, impala’s en ook een wildebeest.
In Hobas melden we ons aan met de permit die we online kochten. Het wordt even spannend: we hebben een permit voor drie personen gekocht, omdat je voor de veiligheid met minimaal drie wandelaars moet zijn om de tocht te mogen maken. Maar we zijn slechts met z’n tweeën.
‘Geen probleem nie’ zegt de vriendelijke dame aan het loket. ‘Dit is Afrika, voor elk probleem is er een oplossing’. We sluiten formeel aan bij een groep uit Zuid-Afrika en krijgen hetzelfde groepsnummer. We mogen onze eigen trekking maken, mits we ons na de tocht individueel afmelden bij de check-out. Daar checken de rangers of iedereen veilig en wel de canyon verlaten heeft.
Omdat we maar met twee zijn hebben we als extra veiligheid onze Garmin Inreach meegebracht. Dit toestel stuurt tijdens onze trekking via een Iridium satellietverbinding onze track door naar het huisfront. Zo weet er steeds iemand waar we ons bevinden. En komen we in de problemen, dan kunnen we met hetzelfde toestel de parkrangers verwittigen.
De afdaling: recht naar beneden
In Hobas is er een viewpoint waar toeristen een stop maken om foto’s van de canyon te nemen. Er ligt ook een groengeschilderde rots met de vermelding ‘Start of the hiking trail’. En ook nog ‘Day hikes or leisure walks down into canyon stricktly prohibited’. We nemen een foto met de groene rots en starten meteen met de afdaling naar de bodem van de canyon.
Het is een afdaling van 450 meter. Een peulschil denken we, in de Alpen dalen we immers vlot 500 hoogtemeters per uur. Maar hier is het andere koek. Het primitieve pad gaat recht naar beneden en er zijn voortdurend afstappen van zo’n meter hoog. Met zware rugzakken is dat niet eenvoudig, zelfs niet als we op onze wandelstokken steunen. Die kleine afdaling is hierdoor veel zwaarder dan verwacht.
Pas twee uren later bereiken we met knikkende knieën de dalbodem. Hier slingert de Fish River zich als een groenblauw lint doorheen de canyon. Het water is rimpelloos en kristalhelder. We besluiten om een lange pauze te nemen, een verfrissende duik in de rivier te maken en een eerste soepje te warmen.
Intussen komen de Zuid-Afrikanen één voor één naar beneden gedruppeld. De eersten zien er nog vrij ok uit, de laatsten zijn totaal uitgeput. En er zijn er een paar die niet komen opdagen. Dit is een commerciële trip en blijkbaar zijn niet alle deelnemers even ervaren wandelaars. De gids wordt behoorlijk ongerust en besluit om zonder bepakking terug bergop te klimmen om uit te vissen wat er aan de hand is.
Onze pauze heeft nu lang genoeg geduurd en het is voor ons tijd om te vertrekken. We nemen afscheid van de Zuid-Afrikanen en wensen elkaar veel succes. We zullen ze niet meer terugzien.
De bovenloop
De eerste kilometers in de canyon zijn behoorlijk zwaar. De valleibodem is weliswaar vlak en enkele tientallen meters breed, maar er is geen pad en het terrein is bezaaid met rotsblokken en rolkeien. We zijn voortdurend op zoek naar de meest efficiënte route. Hiervoor moeten we vaak de rivier oversteken en af en toe moeten we zelfs op onze stappen terugkeren als we niet verder kunnen.
We vorderen niet sneller dan twee kilometer per uur. Af en toe dwarsen we een zandstrand. Het mulle zand stapt moeizaam, maar het gaat toch vlotter dan over de wankele keien klauteren.
Na een paar kilometer is onze pijp uit. We kiezen er het meest idyllische zandstrand uit en poten er onze tent neer. Het water van de rivier is helder en onbezoedeld, maar we filteren het toch voor we er eten mee klaarmaken. Dat gaat snel: oplossoep, een gedehydrateerde maaltijd uit een zakje en achteraf ook nog oploskoffie met oplosmelk en een koekje. Om het geheel wat op smaak te brengen hebben we biltong gekocht: dat is gedroogd vlees van wild, het wordt overal in Namibië gegeten.
Als het donker wordt, verschijnt er een schitterende sterrenhemel die zich omheen een heldere maan in de rivier weerspiegelt. Het is lang geleden dat de Melkweg zich zo mooi liet zien. Koud is het niet, maar we maken toch een klein kampvuurtje, gewoon voor de gezelligheid.
Namibische winter
Ook de volgende dag is het terrein niet evident. De grote velden met rolkeien zijn prachtig maar lastig om te overbruggen. De stenen zijn zo groot als voetballen en je moet heel geconcentreerd van kei op kei stappen om je evenwicht niet te verliezen. Daarom blijven we zoveel mogelijk zandstroken opzoeken. Om het fijne zand uit onze schoenen te houden wikkelen we een buff om onze enkels. Nu komt het goed van pas dat we er altijd twee bijhebben.
Het landschap waar we doorheen wandelen is betoverend: de rivier contrasteert met zijn felle kleur heel mooi tegen het decor van zand en rotsen, afgelijnd door de hoge wanden van de canyon met daarboven een felblauwe lucht.
Het is hier elke dag uitstekend wandelweer: kurkdroog en niet te warm. We bevinden ons hier op het zuidelijk halfrond. In onze zomer is het in Namibië winter, hier een droog seizoen met aangename temperaturen. De Afrikaanse zomer is te nat en veel te heet voor een trekking.
Laat in de namiddag zoeken we opnieuw een zandstrand als bivakplaats. We verfrissen ons in de rivier terwijl een maraboe waakzaam toekijkt. Vandaag hebben we vijftien kilometer gestapt, met een gemiddelde snelheid van iets meer dan twee kilometer per uur. Dat is al iets vlotter dan de eerste dag, waar we niet meer dan vijf kilometer aflegden. Morgen wordt de canyon breder, het terrein zal makkelijker zijn en we verwachten dat we dan sneller vooruit komen.
De benedenloop
Het terrein wordt inderdaad makkelijker. Ook onze rugzak wordt steeds lichter omdat onze voedselvoorraad elke dag minder wordt. We halen snelheden tot vier kilometer per uur en stappen nu bijna twintig kilometer per dag.
Aan de Sulphur Springs wordt de rivier verwarmd door een warmwaterbron, maar we hebben nu geen tijd voor een zwempartij en stappen ijverig verder.
De canyon blijft schitteren: hij wordt steeds breder en de points of interest rijgen zich aaneen. We volgen ze op de kaart en proberen ze op het terrein te herkennen zodat we weten waar we ons bevinden. We lopen voorbij de Rapids, Pulpit Rock, Tamarisk Bush, de Walls of Jericho en de Zebra pools. In de Fool’s Gold Corner is er geen goud te bespeuren. We temperen meteen maar onze verwachtingen voor Bikini Beach.
Wel vinden we af en toe een schoen met een losgekomen zool. Eigenaardig zijn ook de blote voetensporen die we regelmatig in het zand terugvinden. We vragen ons af of het mogelijk is om deze tocht op blote voeten te maken. En bedenken dan dat je ook zo’n sporen nalaat als je op Barefoots stapt.
Waar de canyon nog wat breder wordt, vinden we de resten van een verroeste Vespa. Die is hier in 1968 gestrand, wanneer de Cape Town Vespa club de canyon per scooter probeerde te overwinnen. Ze hebben hun drie vehikels (Veni, Vidi en Vinci) zo ver mogelijk gereden, in een bootje vervoerd en tenslotte met touwen voortgesleurd. Vidi is de dapperste van het trio. Hij is het verst geraakt en staat netjes op een rotsblok geparkeerd.
De canyon is ook anderen fataal geworden. Luitenant Thilo von Trotha van het Duitse koloniale leger wordt in 1905 op 28-jarige leeftijd door Nama krijgers neergeschoten en ter plaatse begraven. Zijn eenzame graf op een kleine heuvel kijkt voor eeuwig uit op de canyon.
Jakhals
Op de vierde dag zijn er een paar shortcuts die een meander afsnijden. Ze maken de tocht niet alleen korter, ze bieden ook een paar mooie uitzichtpunten over de canyon. De toegang tot deze afkortingen is niet makkelijk te vinden en daarom doen we beroep op onze gps om ze niet te missen. Eéntje is niet meer dan een smalle kloof die achter een struik verborgen zit.
Als we de laatste avond onze tent opzetten horen we geritsel in het struikgewas. Het is een nieuwsgierige jakhals die onze voedselpakketten heeft ontdekt. Met zijn slimme blik heeft hij iets van de gevatheid van een vos, maar hij is groter en robuuster. Als we onze zoveelste maaltijd-uit-een-zakje klaarmaken, komt hij likkebaardend dichterbij. We gunnen hem wat chili con carne en gedroogde biltong.
De laatste dag zetten we er vaart achter. Het pad is goed en we halen zowaar zes kilometer per uur. Dat is ook nodig, want vanaf hier zijn er muggen en die achtervolgen ons in hetzelfde tempo. Het is ook uitkijken voor een grote kolonie bavianen op ons pad. De meesten spurten krijsend weg, maar een gemeen kijkend mannetje blijft rustig zitten. We negeren hem en wandelen stoïcijns voorbij.
De herkenningspunten op de kaart krijgen inmiddels hoopgevende namen: ‘Almost There’ en even later ‘Last Rest’. Iemand heeft een paar aanmoedigingen op de rotsen geklad. Voor de Zuid-Afrikanen: ‘amper daar’. En voor ons: ‘cold beer‘.
Iets verder gaat het pad over in de camping van Ais-Ais. Daar worden we meteen gespot vanop het terras voor de bar. Het is een traditie: wie de canyon gelopen heeft wordt uitbundig verwelkomd. Iemand luidt een klok, iedereen staat recht, heft zijn bier hoog en feliciteert ons met hartelijke indianenkreten. We bestellen meteen een rondje bier en gaan voor de koedoe-steak met friet.
Naschrift
Uren later komt het eerste groepje Zuid-Afrikanen aan. Blijkt dat iedereen uiteindelijk de afdaling naar de bodem van de canyon gehaald heeft. Maar een deel van hun groep was ontzettend traag waardoor ze elke dag veel te lang onderweg waren. Halfweg kwamen ze niet meer vooruit en ze hebben een deel van de groep moeten achterlaten. Ze doen beroep op de rangers, die meteen in actie schieten. Met grote rugzakken met eten trekken ze stroomopwaarts de canyon in, op zoek naar de achterblijvers.
De Fish River Canyon is op zich geen al te moeilijke trekking, maar je moet toch over een goede wandelconditie beschikken. Anders haal je het niet of je doet er een paar dagen langer over.
