Wandeldagboek Rocky Mountains

We hebben een fantastische tweedaagse tocht gemaakt en lopen terug naar de plaats in het bos waar we onze auto parkeerden. Via de Skoki hut zijn we verder getrokken naar de Red Deer lakes. Hier ben je echt in de wilderness. We hebben een permit gekocht bij de rangers in Lake Louise. Hiermee hebben we toestemming om te kamperen, op een welbepaalde kampeerplaats, op een welbepaalde plaats. Het klinkt allemaal nogal streng, maar het voordeel is dat het aantal hikers op die manier onder controle blijft. We hebben inderdaad heel weinig andere hikers gezien.

Maar er zijn wel dieren. We zien een groep wilde geiten, ‘Mountain Goats’. Ze zijn hun dikke wintervacht aan het verliezen. De wol hangt in plukken om hun lijf. Als we een modderig stuk langs een meer oversteken, zien we de pootafdrukken van een beer. De sporen zijn niet groter dan mijn voetafdruk, het moet een zwarte beer zijn. Ook bij het oversteken van Deception Pass op 2400 meter hoogte zien we berensporen in de sneeuw. Je wil zo’n beer niet per verrassing tegen het lijf lopen. Beren mijden mensen als ze die tijdig opmerken. Daarom moet je voldoende lawaai maken. We lopen dus de hele tijd te zingen. En rinkelen met onze berenbel. Het zijn vrolijke tochten hier.

De kampeerplekken zijn goed ingericht. Er is een plaats voor je tent, en 100 meter verder is er een plek waar je kan koken. Eten in je tent bewaren is niet verstandig omdat je dan bezoek kan krijgen van een hongerige beer. Daarom staat er bij elke eetplek een hoge berenpaal. Je kan er met een touw je zak met eten in omhoog trekken.

We keren terug naar onze auto, die op het einde van een bospad geparkeerd staat. Het is nu niet ver meer. En dan zie ik opeens iets bewegen in het struikgewas naast het pad. Een beer. ‘Een beer!’ roep ik naar Hilde. Ze kijkt ongelovig: we hebben geen beer gezien, en nu, als we bijna terug aan de auto zijn…? Maar het is wel degelijk een beer, op minder dan 50 meter afstand. Hij heeft hij ons gezien en … gaat op zijn achterpoten staan. Het beest is zeker 3 meter hoog. Dit is geen zwarte beer, maar een grizzly! Hij kijkt ons onderzoekend aan, we kijken terug. Hij vol zelfvertrouwen, wij zijn er net iets minder gerust in. Dan besluit hij dat we ongevaarlijk zijn. Hij laat zich terug op zijn voorpoten vallen en doet verder waar hij mee bezig was: bessen eten. Grizzly’s zijn gelukkig geen gevaarlijke vleeseters.

We bevinden ons in een nauwe vallei met steile wanden. Een beer kruisen is geen goed idee. We kunnen geen kant op, behalve op onze stappen terugkeren. Dat doen we dus. We stappen terug tot we een bocht om zijn en wachten af. Maar meneer de beer komt rustig al bessen etend aangewandeld. Verstandig als we zijn, stappen we opnieuw een paar bochten terug. En ja, daar komt meneer de beer de bocht om. Dit scenario herhaalt zich nog een aantal keer, en het leuke is dat we de hele tijd met de beer oogcontact hebben.

We beginnen aan elkaar te wennen, maar zo kan het uiteindelijk niet verder. Wij moeten terug naar beneden, niet terug bergop. Dan zien we een bouwvallig schuilhutje langs het pad. Het plan is snel gesmeed: we verstoppen ons in het hutje en laten de beer voorbij wandelen. Maar dan zien we dat die hut helemaal niks voorstelt: hij heeft maar twee wanden en is achteraan helemaal open. Het lijkt meer op een bushokje dan een schuilhut. We nemen allebei onze berenspray en houden die in aanslag. Zo’n bus bevat pepperspray, je kan hiermee tot 6 meter ver spuiten. Maar het spreekt vanzelf dat je dit alleen in uiterste nood gebruikt. Als even later de beer op amper een paar meter naast het hutje voorbijkomt, worden we toch behoorlijk ongerust. Je kan hem zelfs ruiken. Maar de beer wandelt rustig verder en keurt ons geen blik waardig. We zuchten opgelucht.